“Stop, ik zie flamingo’s!”, roep ik als we het binnenland inrijden. We komen net terug van een dagje strand en duinen, vlak bij het plaatsje Matalascañas. We hebben overwogen om nog dieper het Doñana Nationaal Park in te gaan, maar we werden letterlijk opgevreten door de muggen. Op, terug naar Sevilla. Maar dan rijden we langs een lagune. We gaan er naar toe en zien heel wat verschillende watervogels. Langs het moerassig gebied grazen magere, wilde paarden.
In de verte, aan de andere kant van het meer, lijken we een dorpje te zien. Het is bijna zonsondergang, dus misschien kunnen we daar een pintje drinken en daarna nog wat foto’s maken. Langzaam rijden we het dorpje in. Het voelt hier wat vreemd aan. Alsof we in een western film zitten.
Zijn we in het meest aparte dorpje van Andalusië beland?
Lees verder onder de advertentie
Zandweggetjes en paarden
We rijden rustig over een zandweggetje, tussen de huizen door. Huizen met een muurtje voor de deur, het lijkt wel voor paarden te zijn gemaakt. Asfalt lijken ze hier in de verste verte niet te kennen.
Nog geen minuut later zien we mensen ter paard. Dan een paard-en-wagen. En nog een. We zien meer paarden dan auto’s.
We vinden een mooi, houten pad langs het meer met een zalig uitzicht over dit stukje natuur.
Het moeras hoort bij het Nationaal park Doñana. Je kan hier allerlei vogels spotten zoals ooievaars, verschillende soorten reigers, lepelaars en flamingo’s.
De zonsondergang is er werkelijk prachtig. De vogels vliegen langzaam weg van het water.
We lopen richting het plein en zien wat grote, bijna lege terrassen naast elkaar. We kiezen er een en bestellen allebei een pintje. We zitten vlak bij de grote, witte kerk. Er is bijna niemand te bekennen, het is doodstil.
Af en toe komen er wat ruiters voorbij en zien we kleine groepjes mensen de kerk in gaan. De kerk heeft aparte vormen en lijkt moeilijk vergelijkbaar met ‘onze’ katholieke kerken.
“Heb je ooit al zoveel ruimte gezien in een dorp?”, vraag ik grappend aan Denis. Het lijkt zo overdreven, normaal worden huizen veel dichter bij de kerk gebouwd. En waarom van die grote terrassen, het is nu geen hoogseizoen, maar ik kan me moeilijk voorstellen dat het hier in de zomer zo druk zou zijn. Ik heb geen idee waar we zijn beland.
Lees verder onder de advertentie
Honderden kaarsen
De kerk gaan we niet in, maar het gebouwtje ernaast trekt onze aandacht. We zien rekken met honderden kaarsen. Daarnaast nog wat lege rekken waar duidelijk ook ooit kaarsen in zaten.
Denis hoort een vrouw tegen haar vriendin in het Spaans praten. Ze heeft nét voor sluitingstijd een kaars kunnen kopen die ze hier nog wil aansteken. Ze maakt een katholiek gebaar en steekt de kaars aan. Ondertussen staart een zwart – een beetje eng – beeld me aan.
We wandelen terug richting onze auto. Werkelijk het volledige dorp bestaat uit zandwegen en de huizen zien er heel westernachtig uit, het geeft een speciaal gevoel.
We moeten helaas vertrekken, om 22:00 moet onze huurauto ingeleverd zijn in Sevilla. Met pijn in mijn hart vertrekken we. Ik had dit dorpje graag nog wat meer verkend, want het is eens iets anders.
Lees verder onder de advertentie
Dit is El Rocío, een bedevaartsoord
Waarom ik dit schrijf? Omdat ik hoop dat jij naar dit dorpje gaat en er meer van ziet dan wij!
Uiteraard hebben we na ons korte bezoek uitgezocht hoe en wat dit dorpje is, en dan snap je waarom ik hier graag meer van had gezien.
El Rocio, de naam van dit witte, Andalusische dorpje, is veel groter dan je denkt. Dit kleine gehucht van slechts 2.000 mensen verandert ieder jaar in de tweede grootste stad van Spanje.
Wablief, zegt u misschien? El Rocio is een bedevaartsoord. Elk jaar trekken hier een miljoen mensen naartoe. Hier wordt het grootste religieuze festival van Spanje gehouden, Romería del Rocío.
Alles draait hier om een beeldje van de Heilige Maagd die je op de tweede foto ziet. Het beeld staat in de witte kerk die je kan bezoeken. Tijdens Romería del Rocío wordt het beeld naar buiten gedragen, door de menigte. Eenmaal in de zeven jaar wordt het beeld naar Almonte gedragen.
Lees verder onder de advertentie
Romería del Rocío
Of je El Rocío wilt bezoeken tijdens de Pinksteren, betwijfel ik. Het is dan – zacht uitgedrukt, over de koppen lopen. Zoals je in de video ziet is het al een gevecht voor wie het Maria beeld naar buiten draagt.
Eenmaal buiten in de mensenmassa gaat het er vrij hysterisch aan toe, want het zou geluk brengen om het beeldje aan te raken.
Romería del Rocío zal in 2024 plaatsvinden op 19 mei.
Lees verder onder de advertentie
Saca de las Yeguas
Maar de bedevaart is niet het enige ‘festival’ dat in El Rocio wordt gevierd. Eenmaal per jaar is er ook ‘Saca de las Yeguas’, waar kuddes wilde paarden uit het Nationaal park Doñana bijeengedreven worden in het dorpje.
Vervolgens worden ze gezegend door de priester en verderop in het dorp Almonte op de paardenmarkt gebrandmerkt – een ritueel waar ik als dierenliefhebber misschien niet helemaal achter sta. Daarna worden sommige paarden verkocht, anderen gaan terug het Nationaal Park in.
Saca de las Yeguas vindt in 2024 plaats op 26 juni.
Lees verder onder de advertentie
El Rocío: een leuke daguitstap
Deze evenementen zijn leuk voor wie van massadrukte en een bijzonder evenement houdt.
Maar anders is El Rocío gewoon een leuk dorpje om te bezoeken vanwege het sfeertje dat er hangt en de natuur die je er ziet. Het voelt aan alsof je in een westernfilm rondloopt en het lijkt een leuk dorp om een paar uur rond te struinen. Wie van fotografie houdt, kan zich hier helemaal uitleven om wat echte cowboys op de foto te nemen! Rijd je graag paard? Boek dan ook zeker een tour.
El Rocío is een ideale tussenstop tijdens een roadtrip door Andalusië of een daguitstapje vanuit Sevilla. Wil je hier overnachten? We hebben goede verhalen gelezen over hotel Toruño, waar je een prachtig zicht hebt op het Nationaal Park.
Als je het dorp tijdens één van de twee evenementen wilt bezoeken, boek dan zo snel mogelijk je kamer, want die zouden maanden van tevoren volgeboekt zijn.
