Twee nachten slapen op één van de 300+ piepkleine bounty eilandjes. Een autonome regio in Panama, geregeerd door de inheemse Kuna bevolking. Een plek waar kokosnoten anno 2024 nog steeds een wettig betaalmiddel zijn.
Het klonk als een droom, maar ik was toch een beetje bang voor het primitieve kantje. En 2 dagen lang niks doen? Vrienden lachten dat ik me dood zou vervelen, ik ben veel te actief voor zoiets.
We planden de overnachtingen op San Blas bewust als een-na-laatste bestemming in Panama. In het begin wil ik nog veel te veel zien in korte tijd, aan het einde ben ik meer ‘zen’.Â
Onze ervaring? San Blas overtrof alle verwachtingen en werd zelfs het hoogtepunt van onze reis.
Ga er lekker bij zitten, je leest hier mijn persoonlijke ervaring in een gedetailleerd relaas.Â
Good to know
De San Blas eilanden heten sinds 2013 officieel 'Guna Yala', maar in de praktijk wordt het door de meeste mensen nog steeds San Blas genoemd. In dit artikel gebruik ik 'San Blas', maar het zijn dus dezelfde eilanden! De inheemse bevolking worden Kuna's of Guna's genoemd.
4:30 Die verd*mde wekker
Waarom deden we dit ook alweer? Zo vroeg opstaan is echt onmenselijk. Slaperig maak ik me klaar om te vertrekken.
Onze backpacks hebben we gisteravond al aan de ‘bell boys’ van ons hotel gegeven. Je mag enkel een kleine rugzak meenemen naar San Blas, geen koffer of grote rugzak. Mijn camera zit alvast goed waterdicht verpakt, ik heb namelijk wilde verhalen gehoord over de boottocht.
Op de valreep hebben we gisteren nog badhanddoeken gekocht bij de Decathlon. In de tour beschrijving bleek te staan dat je zowel strand- als badhanddoeken mee moet nemen. Goed dat we dat nog even opnieuw lazen…Â
We halen ons ontbijtpakketje op bij de receptie en zetten ons in de lobby. Tussen 5:30 en 6:00 zouden we opgehaald worden. Om 5:45 is het zo ver, we stappen in de 4×4. We halen nog wat mensen op, het wordt wel wat krap in de auto. Gelukkig zitten we helemaal achterin, daar hebben we de meeste ruimte. We snappen de bagageregel inmiddels, er is nog maar weinig plaats in de auto.
Leestip: De complete San Blas inpaklijst
Samen met twee Duitsers en twee Spaanse meisjes rijden we richting San Blas. Blijkbaar zitten we allemaal op een ander eiland en hebben we allemaal met een andere organisatie geboekt. Uiteindelijk maakt het ook niet uit via welke organisatie je boekt, het zijn de families die alles op de eilanden regelen. Elk San Blas eilandje is van een Guna familie.
Onderweg stoppen we aan een benzinestation. De Duitsers kopen wat ijs om in hun waterdichte zak met meegenomen pintjes te gooien. We twijfelen even, zouden wij ook nog bier of wijn inslaan? Dat is het moeilijke bij San Blas: ze raden aan om je eigen water en drank mee te nemen, maar er is ook een grote kans dat je het daar wél kan kopen. En als je het daar koopt, steun je de Guna’s, die grotendeels leven van het toerisme. Het probleem is dat ze niet weten wat de voorraad op het eiland is. Onhandig wel.
Voor de zekerheid hebben wij een gallon water mee. En een flesje rum. We zullen het vast overleven.
Lees verder onder de advertentie
De weg naar San Blas: verbeterd, maar nog steeds misselijkmakend
De weg naar de San Blas eilanden is recent vernieuwd, en daar zijn we erg blij mee. Tot nu toe rijdt de nieuwe weg vrij soepeltjes. Af en toe gaat het wat trager omdat ze nog aan het werken zijn, maar klagen mogen we niet. We rijden door de natuur, steeds weer met een geweldig uitzicht.
En dan lijken we in een soort van file te staan. Het is de grens van het Guna Yala gebied. We moeten onze paspoorten geven en er wordt gecontroleerd of we de Panama-entree stempel hebben. Een andere persoon int het toegangsgeld bij de chauffeur. Toch apart zo’n autonome regio.
Hoe verder we gaan, hoe meer de rit op een achtbaan begint te lijken. Geen kritiek op de chauffeur, want die rijdt hartstikke netjes. Maar die bochtjes, man, om ziek van te worden. Achterin zitten was dan toch misschien niet het allerbeste idee…
Het laatste stuk weg is nog niet opnieuw aangelegd en is dus wel offroad. Ik kan me niet voorstellen dat de hele weg er ooit zo bij lag. Nu snap ik de verhalen die ik online las pas echt. Gelukkig moeten wij dit maar een klein stukje doen, maar misselijk zijn we wel.Â
Lees verder onder de advertentie
Op naar Yanis!
En dan stoppen we aan iets wat als haven door zou moeten gaan. “Kimberly”, wordt er geroepen. Blijkbaar is het de bedoeling dat wij hier uitstappen, de rest moet blijven zitten. Vaag.
We wachten, samen met wat andere mensen, en dan mogen we de boot op. We worden welkom geheten en de jongen die ons begeleidt, spreekt goed Engels. Hij vertelt dat je van hem zoveel foto’s mag maken als je wilt, maar dat je geen andere bootjes of personen mag fotograferen. Damn, daar was ik al bang voor. Hier op de San Blas eilanden hebben ze het niet zo op foto’s. Ook een drone mag je hier niet gebruiken, terwijl dat in de rest van Panama niet zo’n probleem is.
Het is zwaar bewolkt en de zee is niet heel chill. Het is een redelijk bumpige rit, ik hou m’n cameratas angstvallig vast. – Is bumpig een woord? Ik heb het woord alleszins vaak gebruikt in Panama 😉Â
Lees verder onder de advertentie
We varen eerst naar het hoofdeiland waar veel Guna’s wonen. De jongen – ik ben zijn naam kwijt, vertelt dat het een feestdag is en dat de vrouwen eten aan het bereiden zijn. We zien een hele groep vrouwen in traditionele kleding in een kringetje zitten. Wauw, dit is zo’n mooi foto moment! Oude vrouwtjes met strepen op hun gezicht, neusbellen, traditionele kleding, armbanden…. Zooooo mooi! Maar. Ik. Mag. Niet. Fotograferen. Damn. OK, gewoon genieten van dit moment.
“Take her!” De jongen roept naar de man die achter mij zit. Een schattig klein meisje met een eenhoorn diadeem staat klaar om op de boot te springen. De man vangt haar (gelukkig) op en zet haar in het midden van de boot. Een oud vrouwtje geeft nog de oplader voor haar smartphone mee en wat geld. En we gaan weer verder.
Ik denk dat ik ons eiland zie! O, nee, toch niet. Die misschien! Nee, ook niet. De eilanden zijn stuk voor stuk prachtig, ik heb nog nooit zoiets gezien. Maar wat wil ik graag deze boot uit, ik word misselijk.
Denis blijkbaar ook, “kon je geen eiland dichterbij kiezen?”. Stiekem heb ik bewust gekozen voor één van de verste eilanden, die zijn namelijk rustiger… Ik zwijg.
Het moment van de waarheid is bijna daar: heb ik het juiste eiland gekozen uit die gigantische keuze?
Lees verder onder de advertentie
Yansailadub
Gelukkig. We zijn er. We zijn op Yansailadub, of Yani, of Yanis. 3 namen voor hetzelfde eiland. Wat is het mooi! Nog mooier als het minder bewolkt zou zijn, maar goed.Â
Heel veel uitleg krijgen we niet, behalve een vinger richting een bord met de regels van het eiland. Daar staat op geschreven wat de eettijden zijn en dat je van de kokosnoten moet afblijven. Ik blijf het leuk vinden, geld groeit hier letterlijk aan de bomen.Â
De man, wij noemen hem onderling ‘el jefe’, vraagt nog (in het Engels) of we alles eten – ik twijfel even en zeg dan ‘ja’. Ik had mezelf voorgenomen proberen te eten wat de pot schaft, normaal ben ik geen fan van sea food, zacht uitgedrukt.
Lees verder onder de advertentie
Vervolgens brengt de dochter (denk ik) ons naar de bungalow. YES, we hebben de meest rechtse! Er zijn maar drie bungalows over het water, dus we hebben maar één buur. Ideaal.Â
De bungalow ziet er prima uit, véél beter dan ik had verwacht. Een klein tweepersoonsbed, een eenpersoonsbed, een klein tafeltje en een balkonnetje met twee stoelen. Van binnen maak ik even een vreugdesprongetje.
We zetten onze spullen neer en merken dan dat onze bungalow niet op slot kan. Raar. Maar oké, het zal wel niet nodig zijn.
Lees verder onder de advertentie
We verkennen het eiland. Dat duurt nog geen 5 minuten, want groot is het niet.
De wc’s zien er prima uit, niet onbelangrijk. Het zijn twee gedeelde wc’s die je moet doorspoelen met een emmer water. Maar allemaal super proper en er is gelukkig ook wc-papier.
Ik had online gelezen dat er veel afval is op San Blas, vooral op de stranden, maar dat is hier gelukkig niet het geval. Behalve in de vuilnisbakken is hier geen afval te bekennen. Ze lijken hun afval zelfs te scheiden.
Tot nu toe is alles veel beter dan verwacht. Ik ga niet zeggen dat het een complete verrassing is, want ik heb ettelijke uren aan research gedaan om uiteindelijk dit eilandje, uit de vele keuzes, te boeken. Maar goed, er is nog altijd een verschil tussen iets achter je computer lezen en het zelf meemaken.
We gaan op het strand zitten en ik raak aan de praat met een Duits meisje. Blijkbaar heeft zij een dagtrip geboekt. Ze blijft hier een paar uur en na de lunch gaat ze naar een ander eiland. Ze baalt dat het zo bewolkt is. Het is hier mooi, maar natuurlijk ziet het er niet zo paradijselijk uit met zo’n grauwe lucht. Ik besef dat zij straks die hele weg weer terug moet… Twee keer op een dag zou ik dat toch niet zien zitten hoor.
Lees verder onder de advertentie
Lees verder onder de advertentie
Het is tijd voor lunch. Iedereen krijgt gebakken vis – behalve de vegetariërs. Met hen zou ik trouwens ook niet willen ruilen, want ze krijgen letterlijk witte rijst met wat komkommer, wortel en tomaat. Gelukkig is er ketchup. We hebben allemaal een andere soort vis, het is maar net wat er rond het eiland zwemt.
Ons oordeel: het eten is prima! Het enige waar ik moeite mee heb zijn de ogen die me aanstaren ^^
Ondertussen zijn we aan de praat geraakt met een Zwitser die hier drie nachten blijft en dan doorvaart naar Colombia. En niet veel later ook met drie leuke, Nederlandse meiden die hun reis net gestart zijn, en een wat ouder, Brits echtpaar. Het wordt hier precies een gezellige boel!
Na de lunch gaan de paar dagjestoeristen weg en wordt het nog rustiger op het eiland. Alsof we het eiland voor onszelf hebben met een groep vrienden. De paar mensen die geen zin hebben om te socializen, liggen aan de andere kant van het eiland te chillen.
Jammer dat het weer niet echt mee zit, maar het is zeker geen straf om hier te zijn. In de 10 minuten dat het even opklaart, maak ik snel wat foto’s.
Lees verder onder de advertentie
Help, een haai!
Denis is gaan snorkelen en heeft twee sting rays gezien. Gaaf, ik wil ze ook zien! Ik ga het water in en snorkel wat rond. Behalve wat mooie visjes en broertjes van de vis die ik daarnet op mijn bord had (hallo schuldgevoel), zie ik weinig. Ik zwem terug.
En dan zie ik ineens een vin. Ik schrik me dood, is dat een haai? Met m’n iPhone film ik wat ik zag en dan besef ik dat het echt een haai is. Waarom ben ik aan het filmen? Ik sta op en probeer rustig naar het strand te gaan, maar kan er toch niks aan doen dat ik half paniekerig het water uit ren.Â
Ik ren naar (denk ik) ‘de eigenaar’ van het eiland en roep “I saw a shark!”. El jefe kijkt me wat onverschillig aan, ik stoor hem precies tijdens zijn administratie. “Just a big fish. Normal. Eats plankton.” Okay, duidelijk. Gelukkig. Paniek voor niks. Zou hij dit dagelijks meemaken? Ik voel me een echte gringo.
Denis en ik gaan samen het water in, tot onze knieën. Ik toch wat verscholen achter hem. We stoppen die iPhone nog eens onder water, jep, de haai ligt er nog op z’n gemakje. Een paar uur later heeft iedereen, al onze 10 mede eilandgenoten, de haai gezien. Toch bijzonder en zo dicht voor de kust!
Terug naar mijn hangmat. Ik zie een oudere man rond het eiland lopen met een stok voor zich uitgestoken. Blijkbaar ligt hij al jaren met zijn zeilboot verderop, en komt hij hier dagelijks om wat te bewegen en vis te kopen. Uniek leventje wel.Â
De rest van de dag chillen we in de hangmatten aan het strand en drinken we met een gezellige bende. Pintjes kosten hier $ 2 per stuk en gelukkig hebben ze er veel op voorraad. Ook het flesje rum is er binnen no-time door.
In de open lucht douchen en tanden poetsen is ook een feest. Doordat het volle maan is, is het best licht en dat geeft een mooi effect. Ik denk oprecht dat ik nog nooit op een mooiere plek mijn tanden heb gepoetst. #lifegoals
Lees verder onder de advertentie
De open gesloten bungalow
Heb je al eens goed gekeken naar onze bungalow? Dan zal je zien dat er spleten zitten tussen de planken. Dat is overdag superchill omdat het wind doorlaat.
Nou, ik kan je vertellen dat als het ’s nachts heel hard waait, het niet meer zo leuk is. Het voelde alsof we buiten sliepen en ik had het koud. Denis z’n ogen deden zelfs pijn van de wind – lang leve mijn slaapmasker.
Een verschrikkelijke nacht dus. Gelukkig moeten we vandaag niet veel doen.
Wonder bij wonder is het prachtig mooi weer als we opstaan.Â
Het ontbijt is best lekker. Daarna komen we even bij van de nacht in de hangmatten. Misschien ben ik zelfs even in slaap gevallen.
Van onze mede eilandgenoten hoor ik dat de andere kamers niet veel beter zijn qua winddoorlating. Ach ja, in het paradijs kan niet alles perfect zijn. Wij zijn ook niet bepaald de makkelijkste slapers.
De blauwe lucht maakt dat ik de verschrikkelijke nacht snel vergeet.
Lees verder onder de advertentie
Naar Isla perro Chico
Vandaag staan er scampi’s op het lunchmenu. Ik word misselijk van de geur en ik besluit dat ik niet echt – of echt niet in een avontuurlijke bui ben. “Vraag gewoon om kip” sporen de Nederlandse meiden me aan. Met wat schaamte vraag ik om kip en 3 minuten later heb ik een heerlijke maaltijd kip voor me. Zo makkelijk kan het leven zijn.
Na de lunch begint onze tour. Je zou denken dat we inmiddels wel toe zijn aan een uitstapje, maar dat is eigenlijk helemaal niet zo. Met dit heerlijke weer heb ik zelfs overwogen de tour te skippen. Maar mijn gezonde portie fomo (fear of missing out) zorgt dat ik toch ga.
We gaan de boot op en varen in ongeveer een kwartiertje naar een ander eiland. Isla Perro Chico. Het ligt er vol met bootjes en zoals verwacht, ligt ook het hele eiland vol mensen. Zo gigantisch veel drukker dan op ons eilandje!
Dit eiland lijkt ook iets meer faciliteiten te hebben, zoals een cocktailbar. We hebben er een haat-liefde verhouding mee. Het strand is echt prachtig en het water is mooi turquoise blauw. Ook het uitzicht op de andere eilandjes is mooi.
Lees verder onder de advertentie
Maar, zoveel volk! Ben toch blijer met ons eilandje, misschien ietsiepietsie minder mooi dan deze, maar veel authentieker en rustiger, zelfs met de paar dagjesmensen.
En dan zien we twee bekende gezichten. De twee Spaanse meisjes waarmee we in de 4×4 zaten op de heenweg. Grappig dat ook zij een uitstapje hebben naar dit eiland. San Blas bestaat namelijk uit meer dan 300 eilandjes.
We duiken het water in met onze snorkels. Er ligt hier een gezonken schip en er zijn veel gekleurde visjes en mooi koraal. Ik kan er geen genoeg van krijgen. En dan roept Denis. Onze boot staat blijkbaar al klaar om te vertrekken. Een kwartier eerder dan ze hadden aangegeven. Doeme, ik wilde nog een cocktail drinken. We rennen naar de boot en dan varen we naar de ‘natural pool’ of ‘piscina natural’.
En ook dat is prachtig. Een snorkel is eigenlijk niet nodig, maar als we toch wat snorkelen in het donkere gedeelte zien we zeesterren. Een andere soort dan in Bocas del Toro en Coiba, supermooi. Beelden heb ik helaas niet, ik dacht dat ik aan het filmen was, maar niet dus….
De natural pool ligt niet ver van ons eilandje Yansailadub, we hebben er een idyllisch zicht op. Daarna varen we terug. In totaal zijn we zo’n twee uur weggeweest.
Guess what: het is terug tijd voor pintjes in de hangmat! Zwaar leven dit.
Lees verder onder de advertentie
Lees verder onder de advertentie
De rode maan
Een uurtje voor zonsondergang (golden hour) maak ik met mijn camera een rondje over het eiland. Een deel van de Guna familie zit te chillen voor hun rieten huisjes. Ik wil ze eigenlijk fotograferen, ik wil het vragen, maar besluit ze met rust te laten.
Twee jongens spelen beach volleybal en dan zie ik één van de kinderen vanaf de steiger vissen. Naast hem staan een kleiner jongetje en meisje. Ik ga er naar toe en vraag of ik een foto mag maken. Dat mag.
Het eilandhondje staat naast hem, richting het water te blaffen. Blaft die hond op de haai? Mijn Duolingo-Spaans is helaas niet goed genoeg om een gesprekje te voeren.
Ik zie Denis een stukje verderop praten met ‘de dochter’ en haar zoontje. Ik ben benieuwd naar zijn verhalen, want zijn Spaans is wél goed.Â
Lees verder onder de advertentie
De zonsondergang begint mooie kleuren te krijgen, dus ik ga op het strand zitten. Ik stel mijn camera in om een timelapse te maken en zet ‘m op een stoeltje, bij gebrek aan een statief.
Wat een heerlijk leven is dit zo. Ik krijg zwaar veel spijt dat we maar twee nachten hebben geboekt.
Lees verder onder de advertentie
De zon is nog maar net onder als de Britse vrouw naar me toe rent. De maan is rood, zegt ze. Ik roep naar Denis en de Zwitser en gaan naar de andere kant van het eiland. Dat klinkt verder als dat het was 😉
Prachtig dit, onvoorstelbaar. De maan is groot en rood. Zo bijzonder dit! Ik probeer het vast te leggen met mijn camera, maar dat lukt helaas niet, op camera lijkt de maan superklein. Een paar minuten later is de maan weer ‘normaal’.
We zijn eigenlijk net te laat voor het diner, maar gelukkig krijgen we alsnog ons eten geserveerd. Het ziet er superlekker uit. Blijkbaar is het octopus en nog wat zeevruchten in een sausje. Oeps, niet helemaal mijn ding – opnieuw zacht uitgedrukt. Maar kijk, ik heb toch weer iets geprobeerd. Ik ben best trots op mezelf. Dit keer hoefde ik niet om kip te vragen.
Lees verder onder de advertentie
Vaarwel, mijn Yani
M’n wekker gaat. Ik heb een flinke kater. Gisteravond was het weer erg gezellig. Samen met de Zwitser en twee Berlijnse meisjes hebben we urenlang zitten pintelieren. En dan bleek de Zwitser nog een hele fles rum te hebben.
We hebben gedanst onder de sterrenhemel, in het warme water gelegen en uren gepraat. Eén van de jongens die op het eiland woont deed even met ons mee, superleuk.Â
Het was een gezellige boel totdat de rum en de hele voorraad bier op was. Eén ding is zeker, we hebben de locals in ieder geval goed gesponsord!
En ook niet onbelangrijk, we hebben hier een stukje België achtergelaten. Neen, niet in de vorm van chocolade. De jongen bleek fan van elektronische muziek, dus lieten we hem de techno van Charlotte de Witte horen. Charlotte, moest je dit ooit lezen, weet dat je er een Guna fan bij hebt 😉
Niet zeuren, opstaan. Ik had mezelf beloofd de zonsopgang te fotograferen. Ik haal mijn statiefstoeltje, kies een palmboom uit en zet de camera weer op timelapse modus.
Lees verder onder de advertentie
En dan begint het ineens te regenen, en nog hard ook. Het is maar goed dat we weggaan, als het weer zo’n regenachtige dag wordt… We gaan ontbijten en dan klaart het ineens op. Een prachtige, strakblauwe lucht. Terug een grijns op mijn gezicht.
Het besef komt er dat ik een groot deel van de foto’s die ik wilde maken, nog niet gemaakt heb. Shit.Â
Ik pak mijn camera, maar hoor dan geroep in het Spaans. Blijkbaar vertrekt onze boot al! Wij dachten dat we om 9 uur weg zouden gaan, maar blijkbaar is het al om 8 uur en het is nu 8:15. NEE! Ik gooi alle zooi in een zak en dan komen ze opnieuw, dat de boot NU vertrekt. Doe toch tranquilo mensen, waarom zijn jullie zo stipt? Wie kijkt er nu naar de tijd als je hier bent? Ik. Wil. Niet. Weg.Â
Wij zijn altijd mensen die op tijd zijn, maar blijkbaar zijn we hier altijd te laat. Vertrek gewoon zonder ons, ik vind het echt niet erg hoor.
We pakken onze spullen en rennen naar de boot. Ondertussen roep ik “nice to meet you” en “safe travels” naar onze nieuwe vrienden – wat had ik iedereen graag nog een dikke knuffel gegeven. We springen de boot in en vertrekken.
Ik slik mijn tranen weg. Wat was dit genieten zeg. Ik herhaal, ik wil niet weg. Het. Is. Hier. Zo. Fijn. Mijn nieuwe happy-place.
Ik dacht dat ik me dood zou vervelen, maar ik heb niet eens alle foto’s en video’s gemaakt dat ik wilde! Dit is een plek waar ik écht rust vond en écht heb genoten van ‘niks doen’. Ik wist zelfs niet dat ik dat zo goed kon. Oké, toegegeven, we hebben gewoon ook veel geouwehoerd met andere mensen. Maar wat is het leven f*cking mooi. Serieus, ik gun iedereen een nacht op dit eiland.
De hele reis voelt als een heel zwaar afscheid aan. We hebben ook nog maar 3 nachten te gaan voordat we weer naar huis moeten.
Bij het benzinestation komen we opnieuw de meisjes tegen die op de heenreis in onze 4×4 zaten. Ook zij hebben een geweldige tijd gehad.Â
Lees verder onder de advertentie
Douchen en een hamburger
Tegen 11:30 zijn we weer in Panama City, aan het hotel waar we onze bagage hebben laten liggen. We blijven hier niet, we reizen straks door naar Gamboa (lees hier dat reisverslag).
We voelen ons als zwervers. Twee dagen douchen met zout water voelt niet zo proper aan, dat kan ik je meegeven. Maar goed, die douche moet nog even wachten. We gaan naar een winkelcentrum vlakbij. Mijn slippers zijn op San Blas kapot gegaan en ik wandel dus op waterschoenen, niet echt charmant. Ik koop nieuwe slippers en dan heb ik maar één prioriteit: EEN HAMBURGER. Een veel te dure, grote, hamburger. Geloof me, een hamburger heeft nog nooit zo goed gesmaakt.
Daarna halen we onze backpacks op en nemen we een Uber naar ons hotel in Gamboa. Eindelijk een warme douche. Wat kan dat goed doen!
San Blas was de allerduurste excursie die we ooit hebben gedaan. Maar het was elke euro waard. Onbetaalbare herinneringen die we voor altijd zullen koesteren. Niet weggelegd voor degenen die veel luxe nodig hebben. Maar wél voor degenen die snakken naar een geweldige ervaring op een prachtig, inheems eilandje!
Klinkt dit verhaal voor jou als “ik wil hier ook slapen”? Wacht dan niet te lang, want ze verwachten dat deze eilandjes (helaas) in 2050 verdwijnen door het stijgen van de zeespiegel!
Over deze excursie
Wij zaten op het eilandje Yani (Isla Yansailadup) in één van de drie overwater bungalows. De tour is inclusief 3 maaltijden per dag én een daguitstapje. Het enige wat je zelf nog moet kopen is drinken.
Dezelfde tour boeken?
👉 Boek hier de 3 days 2 nights tour
👉 Liever maar één nacht? Die boek je hier.
Als je het budget en 4 dagen / 3 nachten de tijd hebt, is het leuk om op verschillende eilanden te slapen en ook een eiland te bezoeken waar je meer leert over de inheemse cultuur- en mensen die je wel mag fotograferen. We hebben van medereizigers goede verhalen gehoord over deze 3 nachten tour.
Liever op hetzelfde eiland blijven? Hier boek je 3 nachten op Yani.
Tour geboekt? Lees dan ook even mijn San Blas inpaktips 😉
Meer lezen over San Blas? Lees onze reisgids!
BEKIJK DE 360° VIDEO!
Denis geeft je een rondleiding in deze 360° video. Vergeet niet je smartphone te draaien of je muis te gebruiken, om rond te kijken in de 360° omgeving. Helaas is de kwaliteit niet het beste, maar het geeft je wel een goed beeld van het eiland!
Tip: Zet de video handmatig op 4K of hogere beeldkwaliteit.
